مردم بین النهرین باستان با «زانو» عاشق می شدند!

به گزارش ایسنا، به نقل از فرادید، پژوهش ها نشان داده اند که تجربه های بدنی ناشی از احساسات در فرهنگ های مختلف تقریباً مشابه اند. این شباهت نشان می دهد که ممکن است احساسات ریشه های زیستی مشترکی داشته باشند. این نتایج از طریق روش های خودگزارشی به دست آمده اند، یعنی از خود افراد خواسته شده که تجربه هایشان را شخصاً گزارش دهند. بررسی ها نشان داده اند که احساسات ایجادشده توسط تصاویر ذهنی، ویدئوها، متون یا موسیقی، به شکل مشابهی بر نقاط مختلف بدن بازتاب می یابند.

اما روش های خودگزارشی و مطالعات آزمایشگاهی برای درک احساسات فرهنگ های باستانی و افرادی که در گذشته زندگی می کردند کاربردی نیستند. بااین حال، پژوهشگران راه هایی یافته اند تا به تجربه های درونی مردم باستان نزدیک شوند.

اخیرا در یک مطالعۀ میان رشته ای، پژوهشگران متون باستانی گسترده ای را بررسی کردند تا ببینند آیا مردمان باستانی که در بین النهرین زندگی می کردند، احساسات خود را در بدنشان هم تجربه می کردند یا نه. این گروه از طریق تحلیل یک میلیون کلمه که بر روی لوح های گلی به خط میخی و به زبان اکدی باستان نوشته شده بود، به بررسی این موضوع پرداختند.

احساس عشق برای انسان های امروزی تقریبا به طور کامل در بخش هایی بالایی بدن احساس می شود اما برای مردمان بین النهرین باستان، زانوها یک نقطۀ مهم در تجربۀ بدنی احساس عشق بودند.

پروفسور سانا سوارد، آشورشناس از دانشگاه هلسینکی و سرپرست این پژوهش، در بیانیه ای توضیح می دهد: «حتی در بین النهرین باستان نیز نوعی درک ابتدایی از آناتومی وجود داشت، مثلاً اهمیت قلب، کبد و ریه ها شناخته شده بود».

اما مردمان باستانی این منطقه احساسات خود را در کجای بدن تجربه می کردند؟ جالب است که تجربیات بدنی آن ها تا حد زیادی مشابه ما بوده است، اگرچه تفاوت های بسیار جالبی نیز وجود داشته است. اگر شما در آن دوران زندگی می کردید، ممکن بود احساس شادی را با واژه هایی مانند «باز»، «درخشان» یا «پر بودن» بیان کنید. اما برخلاف ما که شادی را به قلب نسبت می دهیم، آن ها این احساس را به کبد مرتبط می کردند.

یوها لاهناکوسکی، عصب شناس شناختی، می گوید: «اگر نقشه بدنی شادی در بین النهرین را با نقشه های مدرن مقایسه کنیم، شباهت های زیادی وجود دارد، اما کبد نقش برجسته تری دارد».

یکی دیگر از نقاط تفاوت در تجربه های احساسی به خشم و عشق مربوط می شود. اگر از فردی امروزی بخواهید محل احساس خشم را مشخص کند، احتمالاً به بخش بالایی بدن یا حتی دست هایش اشاره می کند. اما در بین النهرین باستان، افراد خشم را در پاهای خود احساس می کردند و آن را با کلماتی مانند «داغ شدن» توصیف می کردند. به همین ترتیب، در حالی که عشق به شیوه هایی مشابه با افراد امروزی بیان می شد، آشوریان عشق را بیشتر با کبد و حتی زانوهایشان مرتبط می دانستند.

دو مدل از بدن یک مرد که نشان می دهند خشم در کجا احساس می شود. مدل سمت چپ با عنوان «مدرن» روشنایی بیشتری در قسمت بالایی بدن و دست ها دارد، در حالی که مدل سمت راست با عنوان «بین النهرینی» بیشتر پاها و اندام های خاصی مانند کبد را روشن نشان می دهد.

البته اگرچه مقایسه احساسات امروزی با یافته های تاریخی جذاب است، باید به این نکته توجه داشته باشیم که پژوهش های مدرن بر اساس گزارش های شخصی است، درحالیکه اطلاعات مربوط به گذشته صرفا از متون مختلف برداشت شده اند. پروفسور سوارد در این رابطه میگوید: «متون تنها بازتابی از احساسات هستند و نمی توان آن ها را کاملاً برابر با احساسات واقعی دانست». با اینحال این نوع  مطالعات می توانند برای بررسی تفاوت های میان فرهنگی در نحوه تجربه احساسات مفید باشد.

این مقاله در مجله iScience منتشر شده است.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

انتهای پیام